හොස්ටල් ජිවිතේ 01

2001 පෙබරවාරි 07 ඒ කියන්නේ හරියටම මීට අවුරුදු 13 කට කලින් දවසක.......................හරියටම හවස 3ට ඇඹිලිපිටිය ටවුන් එකෙන් පිටත් උන ලංගම බස් එකේ පිටිම පස්ස සීට් එකේ අම්මගේ තාත්තගේ මැද්දට වෙලා තුරුළු උන පුංචි කොළු ගැටයෙක් එයාගේ ජීවිතයේ තීරණාත්මක ගමනක් ආරම්භ කලා.එදා ආදරෙන් අම්මගේ තාත්තගේ තුරුලේ ආව එකා එදා ඉදන් අද වෙනකං ජීවිතේ වැඩිම හරියක් ගතකලේ තනියෙන්.ගමන පිටත් වෙද්දී සතුටින් ඉපිල්ලිලා  ආවට 8 වෙනිදා හවස් වෙද්දී තමා බරපතල දැනෙන්න පටන් ගත්තේ.

2001 පෙබරවාරි 08 ඒ කියන්නේ කොළඹ ඉස්කෝලෙට ඇතුල් වෙලා මුලින්ම ඉස්කෝලේ ගිය දවස.ඒ දවස එනකන් නොඉවසිල්ලෙන් බලං හිටියේ ඒ අලුත්ම අත්දැකීමක් නිසා මිසක් ඒවා ගැන වැඩි බරක්පතලක් ඇතුව නෙමේ.ගමේ හිටිය යාලුවෝ නෑදෑයෝ ඔක්කොගෙන්ම දුරස් වෙලා නංගියි මල්ලිගෙනුයි දුරස් වෙලා අලුත්ම ලෝකෙකට ආවේ.අලුත් යාලුවෝ ගොඩයි.කොළඹ ඉදන් ටිකක් දුර බැහැර නිසාම කරදරයක් නැතුව නේවාසිකාගාරේ ඉඩ ලැබුනා.අපි ඉස්කෝලේ ගිහින් එන අතරේ තාත්තයි අම්මයි හොස්ටල් එකේ නවත්තන්න ඕනේ වැඩඔක්කොම කරලා තිබ්බා,අලුත් මෙට්ටයක් ගෙනල්ලා අලුත් රෙදි රැක් එකක් ගෙනල්ලා අලුත් කබඩ් එකක් ගෙනල්ලා.අලුත්ම ලෝකෙක අලුත්ම මිනිස්සු ටිකක් එක්ක ජීවිතේ පටන් ගන්න තිබ්බේ.එදා දවල් තමා හොස්ටල් ජීවිතේ මුල්ම බත් වේල කෑවේ.ඕනේ කරන ඔක්කොම දේවල් අරන් දීලා අම්මයි තාත්තයි දෙන්නා ගියා.අලුත් ලෝකෙකට ආව ගමන් නිසාමද මන්දා අම්මලා යද්දී එච්චර පාළුවක් දුකක් දැනුනේ නෑ.

එදා ඒ කාමරේ ඔක්කොම මං වගේම අලුත් ලෝක හදාගෙන අලුත් බලාපොරොත්තු තියාගෙන කොළඹ ආව එවුන්.එදා කාමරේ තිබ්බ සුවද මට තාමත් දැනෙනවා.කබඩ්,රැක්,මෙට්ට,මදුරු දැල් මේ ඔක්කොම අලුත් ඒ අලුත් සුවදෙන් මුළු කාමරේම පිරිලා තිබ්බේ.ඒ ඔක්කොම වගේම හිටපු ඔක්කොගෙම හිත් වල තිබ්බෙත් අලුත් බලාපොරොත්තු,අලුත් යාලුවෝ හම්බ වෙලා කට්ටිය අමුතුම ලෝකෙක තනි වෙලා හිටියේ.

නවවෙනිදා උදේ පාන්දර අම්මලා ගෙදර යන්න කලින් ඉස්කෝලෙට ඇවිත් තිබ්බා.උදේ නිසා ඒ ගොල්ලොන්ට ඇතුලට එන්න දීලා තිබ්බේ නැති නිසා මට ගේට්ටුව ලගට එන්න කියලා පණිවිඩයක් එවලා තිබ්බා.මං ගිහිල්ලා අම්මලා හම්බෙලා ආවා.ඒ ගොල්ලෝ එද්දී මට අලුත් උණුවතුර බෝතලේකුත් ගෙනත් තිබ්බා.මට ඒවා හරි අමුතුයි මොකද අපේ ගෙදරටම තිබ්බේ උණුවතුර බෝතල් දෙකයි.ඒකත් එකක් ගෙදර පාවිච්චියට අනිත් එක හේනේ වැඩ කරන කට්ටියට තේ ගෙනියන්න.අනේ මන්දා කලින් දවසේ දුකක් දැනුනේ නැති උනාට  අම්මටයි තාත්තටයි  වැදලා ආයේ හොස්ටල් එකට යද්දී තමා මට දැනෙන්න ගත්තේ,මගේ උගුර හිරවෙලා යද්දී තමා ඒ ඇයි කියලා තේරුනේ.එදා ඇඩුවේ නෑ ඒත් අර උගුර හිරවිගෙන ඒ දැනුන ඒ හැගීම ජීවිතේටම අමතක නොවෙන හැගීම් වලින් එකක් තමා.අපේ ජීවිතේ කොච්චර කල් ගියත් අපිට අමතක නොවෙන හැගීම් වෙලාවල් සුවඳ  වල් තියෙනවා.එහෙම මට තියෙන ඒවගෙන් වැඩියම දැනෙන ඒවා තියෙන්නේ හොස්ටල් ජීවිතේ පටන් ගත්ත මුල් කාලේ දැනිච්ච හැගිච්ච ඒවා.

මේකේ යට තට්ටුවේ තමා අපි හය වසරේදී හිටියේ.

ඒ ජීවිතේ අලුත් උනාට අමුතුයි.තනියම ඔක්කොම කරගන්න ඕනේ.මොනවා උනත් ගෙදරදී අම්මා අපේ වැඩ ගොඩාක් කරලා දුන්නා නේ.අනිත් එක තමා ඔක්කොම වෙලාවට කරන්න තිබ්බේ.හුරු වෙන්න ගොඩක් දේවල් තිබ්බා,එක එක පැති
වලින් අලුත් යාලුවෝ ගොඩයි,ඒ වගේම සමහර උන්ගේ භාෂාවත් ටිකක් වෙනත් එක එක ප්‍රදේශීය භාෂා වලට හුරු වෙන්න සිද්ධ උනා.අපි හෙමිහිට හෙමිහිට ඒ අලුත් ජිවිතේට පුරුදු උනා.අලුත් යාලුවෝ හුරු වෙන්න ගත්තා.හොස්ටල් එකේ වගේම ඉස්කෝලෙත් යාලුවෝ කට්ටියක් සෙට් වෙන්න ගත්තා.

ඉස්සර අපේ ඉස්කෝලේ 7.25 ට පටන් ගන්න නිසා අපි කොහොමත් 7 වෙද්දී පන්ති වලට යවනවා.ඉස්කෝලේ හැමදාම බුදුන් වදින්න කලින් හැමදාම උදේට සින්දු දානවා සින්දු දාන්න පටන් ගන්නේ 6.30 ට විතර.අපි පන්තියට ගිහින් බෑග් තියලා එළියේ උදෑසන රැස්වීමට  එනවා බුදුන් වදින්න,ඔතන එපා වෙනම වැඩේ තමා අම්මා ගැන එහෙම සින්දු යද්දී අපේ හොස්ටල් එවුන් අඩන්න පටන් ගන්න එක.හැම එකාම නැති වුනාට එකෙක් දෙන්නෙක් හරි අනිවා අඩනවා.උන් අඩනවා දකිද්දී අපටත් පට්ට දුකයි ගෙදරත් මතක් වෙනවා.උන්ට එහෙම වෙන්න ප්‍රධාන හේතුව පෝලිමට ආවට පස්සේ කතා කරන්න බෑ නේ එතකොට හිතන්න පටන් ගන්නවා,පොඩි උන්ට ඒ කාලේ හිතන්න වැඩිය දේවල් නැති නිසා අනිවා ගෙදර ගැන තමා හිතන්නේ ඒ එක්කම මවු ගුණ සිංදුවකුත් යද්දී තනිකම දෙගුණ තෙගුණ වෙලා දැනිලා දුක හිතෙනවා,හැම එකාම ඇඩුවේ නැති උනාට හොස්ටල් හිටපු ඕනේ එකෙක්ට ඒ මුල් කාලේ ඒ මොහොතේ දැනුන තනිකම පාළුව කාන්සිය හිතට දැනිලා තියෙන්න ඕනේ.කිසිම එකෙක් ඒකට නෑ කියන්නේ නෑ .මේක කියවන මා එක්කම මගේම හොස්ටල් එකේ හිටපු උන් දන්නවා ඒ අත්දැකීම ගැන.ඒ වගේම ලංකාව වටේම හොස්ටල් වල හිටිය කොල්ලෝ කෙල්ලෝ මේ අත්දැකීම විදලා ඇති අනිවාර්යයෙන්.

මට හොස්ටල් ඉද්දි මුලින්ම අඩන්න සිද්ද උන දවස මට හොදට මතකයි.එදා වාර නිවාඩුව දුන්න දවසක්.ඒ දවස් වල ගෙදර ටෙලිෆෝන් නෑ ඒක නිසා ගෙදරින් එහෙම අන්තිමට හොස්ටල් එන දවසට නිවාඩු දෙන දවස එහෙම දැනගෙන යනවා.ඊට පස්සේ එදාට ඇවිත් එක්කන් යනවා.එදත් ඉස්කෝලේ ගිහින් ඇවිත් මං ගෙදර යන්න බෑග් එක ලැස්ති කරන මග බලං හිටියා තාත්තා එනකන්.ගෙදර යන දවසට මං හොස්ටල් එකෙන් කන්නේ නෑ කඩයප්පන් කන්න පුළුවන් නිසා,එදා වාර අවසාන දවසක් නිසා ඔක්කොම කට්ටියගේ ගෙවල් වලින් කලින්ම ඇවිල්ලා.මාව එක්කන් යන්න එන දවසට තාත්තා 2 වෙද්දී එනවා.දැන් 2.30 ත් උනා ඒත් තාත්තා නෑ.කමක් නෑ තව ටිකක් බලමු කියලා තව බැලුවා කාමරේ යාලුවොත් දැන් එකා දෙන්නා අම්මාලා තාත්තාල එක්ක ගෙදර යනවා.හිතට පොඩි බයකුත් ආවා.තාත්තට එන්න අමතක උනාද දන්නෙත් නෑ නේ කියලා.කාමරේ උන් ඔක්කොම වගේ ගිහින් දැන් මං විතරයි ඉතුරු වෙලාව යන්න යන්න මගේ හිතේ බය වැඩි වෙන්න පටන් ගත්තා.බයත් එක්කම හිතේ දුකත් වැඩි වෙන්න ගත්තා, පුංචි මං අර බැම්ම උඩින් තාත්තා එනවද කියලා පාර දිහා බලනවා.ආයේ ගේට්ටුව ලගට යනවා ඒත් තාත්තා නෑ.ගෙදරට කතා කරලා අහන්න විදියකුත් නෑ තාත්තා ආවද කියලා.ඔන්න අන්තිමටම මට බකස් ගාලා ඇඩුනා.කාට කියන්නද මොනා කරන්නද කියලා හිතා ගන්න බෑ ඇස් වලින් කදුළු බේරී බේරී දුර බලං හිටියා එතකොට දුර තියා දැක්ක චයාවෙන් මගේ ඇස් වල කදුළු ඔක්කොම හිදිලා ගියා.දැන් හිතට බය නෑ තාත්තා එනවා.4 ට විතර තාත්තා ආවා එදා තමා මං හොස්ටල් ජීවිතේ ඇඩුවේ ඒ වගේම හොදට බය උනේ.

ප.ලි: අදට ගෙදරින් තනිවෙලා ජීවිතේ ගෙවන්න අරන් අවුරුදු 13 ක් වෙනවා.ජිවිතෙන් බාගෙකටත් වඩා ගෙදරින් පිට හිටියේ.ඒක නිසා හිතුනා හොස්ටල් ජීවිතේ ගැන ලියන්න.ඔක්කොම එක පොස්ට් එකේ ලියන්න බැරි නිසා කොටස් වශයෙන් ලියන්නම්.සිරාම ජිවිතයක් ගතකලේ.ඒ ආතල් ජීවිතේ ගැන අත්දැකීම් හෙමින් සැරේ බෙදා ගන්නම්,තව රස කතා ගොඩක් තියෙනවා ඒ හොස්ටල් කතාව ඇතුලේ.තාම පටන් ගත්තා විතරයි.ජය ශ්‍රී......!!!!

එනකොට හරිම අහිංසක පස්සේ පට්ටම කුපාඩි වෙච්ච අපේ හොස්ටල් සෙට් එකෙන් බාගයක්