හතර හන්දි හිරි වැටෙන බල්ටිය

මගේ ජීවිතේ බාගයක් යන්තම් ගමේ ගෙවා ගන්න යන්තම් පොඩි පිනක් පල දීලා පුළුවන් උනා.අවුරුදු 11 දී අම්මගෙන්,තාත්තාගෙන්,නංගිගෙන් සහ මල්ලිගෙන් ඈත් වෙලා කොළඹ ආවත් හරි මං තාම කොළඹට වෙලා තනියෙන්.කොච්චර දේවල් ලැබුනත් වැඩක් නෑ දුකට කාරණයක් කොහේ හරි තියෙනවා.ජීවිතේ දුක් කරදර විදින්නේ නැතුව ඉන්න වාසනාව ලැබුනට ගෙදර මිනිස්සු එක්ක ගමට වෙලා ඉන්නවා කියන කාරනේදී කිසිම වාසනාවක් නෑ මට.අද වෙද්දී මං මාස දෙකකින් ගෙදර ගිහින් නෑ,
මේ මාසේ ඉවර වෙනකන් යන්න වෙන්නෙත් නෑ.හොස්ටල් ඉද්දි හිතුවේ ලොකු උනාම වැඩිපුර ගෙදර යන්න පුළුවන් වෙයි කියලා ඒත් දැන් හිතෙනවා ලොකු වෙන්නේ නැතුව හොස්ටල් එකේම හිටියා නම් හරි කියලා.මොකද එතකොට අනිවා මාසෙකට සැරයක් හරි යන්න පුලුවන් නේ.මං ගමේදී ගතකල ඒ අවුරුදු 11 දී කරපු කියපුවට මං හරි ආසයි ඒ මතකෙට මං පට්ට කැමතියි.ඒ අතින් මට ලස්සන පොඩි කාලයක් තිබ්බා.පොඩි කාලේ ජීවිතේ වින්දා.

මෙච්චර වටයක් ගියේ මට පොඩි කාලේ උන සිද්ධියක් කියන්න එක කියන්න යද්දී මට පොඩි කාලෙ මතක් උනා ආයේ එකයි එච්චර විස්තර කිව්වේ.අපේ තාත්තා ගෙදර හදලා තියෙන ඉඩමට මං හරි ආසයි.ගෙදර වත්තේ තාත්තා ගොඩාක් ගස් ඉන්දවලා තියෙනවා,වැඩියම තියෙන්නේ අඹ,කොස්,පොල් තමා.ඔය අතරේ පේර ගස් කීපයකුත් තිබ්බා.පේර ගස් ගොඩාක් තිබ්බට තිබුනා පේර ජාති 3ක්.රතු පේර වල ප්‍රභේද දෙකකුයි,තව ටිකක් ලොකු වෙන සුදු පේර ජාතියකුයි තමා තිබ්බේ.හැබැයි එහෙමයි කියලා ජාති 3 එකට එකක් රසයි.ඉස්කෝලේ ගිහින් ඇවිත් මං කරන එක වැඩක් තමා ඉඩම වටේ රවුම් ගහනවා.ඒ අතරේ පේර තියෙන කාලෙට ඉතින් පේර ගස් ටිකට වග කියන්නේ මං තමා.මට ඔය ගස් හැම එකේම බඩගාන්න පුළුවන්.

ඔය ගස් සෙට් එකේ සුදු පේර තිබ්බ ගහ තමා ලොකුම,අනිත් ඒවා නම් එච්චර විසාල නෑ.පොඩි කාලේ කාලා ඉවර වෙලා ගහට නැගලා පේර දෙක තුනකට වග කියලා තමා බහින්නේ.ලොකු ගහ අඩි 12 ක් 13 ක් විතර උසයි.පොඩි කාලේ එක ලොකු උසක්‌ උනාට අවුලක් නෑ පේර ගහ හැදිලා තිබ්බේ මට නගින්න පුළුවන් විදිහට.බිම ඉදන් යන ගහ අඩි 4 ක් විතර උසින් අතු බෙදෙනවා අතු දෙකකට ඒ දෙක ගොඩක් ලොකුයි.එක අත්තක් පැත්තට යනවා අනිත් එක උඩට යනවා.ඒ උඩට යන ඇත්තේ තමා වැඩිපුර පේර හැදෙන්නේ.ඒ ලොකු අත්තත් අඩි 4 කින් විතර දෙකට බෙදෙනවා.ඔය අතු දෙකෙන් එකක් උඩට යනවා අනිත් එක පොලවට සමාන්තරව යනවා.ඒ අත්තකට මගේ බර හොදට දරාගන්න පුළුවන්.ඒවා ලොකුයි ගොඩාක්.මං පේරයක් කඩාගෙන වාඩි වෙන්නේ අර පොලවට සමාන්තර ඇත්තේ.එකට පොලවේ ඉදන් අඩි 8 ක් විතර උස ඇති.

ගේ ඉස්සරහා තියෙන පොඩි අඹ ගහේ අතු වල එල්ලිලා බල්ටි ගනහ පුරුදාක් තිබ්බ මට ඒ ගහ පොඩි නිසා අත්තේ ඉදන් මට බිමට පනින්නත් පුළුවන්.ඔය පොඩි කාලේ බල්ටි ගහපු උන් දන්නවා ඇති නේ අතු බල්ටි.අත්තේ එල්ලිලා ගහන එක.මං කොච්චර කලත් ඔය බල්ටි ගැහිල්ල කලේ අඹ ගහේ විතරමයි.දවසක් පේර ගහට නැගලා පේරයක් කකා ඉද්දි මගේ පුංචි මඩ මොලේට කම්පනාවක් ආව පේර ගහේ අර පොලවට සමාන්තර අත්තේ බල්ටියක් ගහලා බලන්න.

ඉතින් දෙයියනේ කියලා පේරේ කාලා ඉවර කරපු මම අර ලොකු අත්තේ එල්ලුනා පහලට  එල්ලිලා බල්ටි දෙක තුනක් ගහ ගත්තා.දැන් ඔක්කොම හරි උඩ ඇත්තට යන්න තමා ඕනේ.අඹ ගහේ නම් බිමට පනින්න පුළුවන් ඒත් දෙයියනේ මේ ඇත්තෙන් කොහොම බිමට පනින්නද එක පොලවේ ඉදන් ගොඩක් උසත් එක්ක අනික අත්ත යට‍ තිබ්බෙත් කොන්ක්‍රීට් තට්ටුවක්.පොඩි එකා උනත් මට තේරුනා එතන බිමට පැන්නොත් නම් සොරි තමා කියලා.එල්ලුනාට පස්සේ නේ මීටර් උනේ උඩට යන්න අමාරු වගේ.පොඩි එකා නිසා ගැම්ම අරන් එක පාර උඩට යන්නත් බෑ මගේ චූටි අත් සිදෙනවා.මං එල්ලිලා ඉන්නවා දැන් බැබුනා වගේ.

අත් දෙකේ වැල මිට ලගින් ඇදිලා ඒවා රිදෙනවා අනික මං පොඩි එකා නේ.වෙව්ලනවා රිදෙන තරමට හැබැයි රජෝ බයට නෙමේ.පොඩි අත් වලට අත්ත අල්ලන් ඉන්නත් බෑ.අල්ලත් රිදෙනවා.දණහිස් කිරි කිරි ගානවා.හිරිවැටෙන්න පුළුවන් මගේ හැම තැනම හිරිවටුනා සීතල උනා දැන් මට හොදටම තේරෙනවා වැඩේ අල කියලා.උඩට යන්නත් බෑ බිමට පනින්නත් බෑ කරන්න ඉතින් මං තියෙන තරම් වීරිය අරන්  අම්මේ.........................................................! කියලා. මං මොකද බෙරිහන් දෙන්නේ කියලා බලන්න අම්ම දුවගෙන ආව.අම්මට දැන් වැඩේ මීටර් ඒත් අම්මට කරන්න දේකුත් නෑ මේකට මොකෝ අම්ම ගස් නගින්න යැයි.

අපේ අම්මා වැඩිය උස නැති නිසා බිම ඉදන් ගන්නත් බෑ දැන් අම්මත් මාර අසරණයි.තාත්තත් හිටියේ නෑ ගෙදර.මටත් නිකන් ඉන්න බෑ නේ.අනේ ඉතින් අපේ අසරණ අම්මා  පුටුවක්‌ ගෙනහල්ල තියලා පුටුව උඩට නැගලා අම්මගේ කර උඩට අරගෙන  අමාරුවෙන් මාව බිමට ගත්තා.එදයි පස්සේ මං උස යනකන් බල්ටි ගැහුවේ නෑ පේර ගහේ.උස උනාට පස්සේ නම් අත්තේ එල්ලුනාම මගේ කකුල් බිම ගෑවෙනවා.ඒත් පස්සේ කාලෙක මොකද්දෝ හේතුවකට ඒ පේර ගහ කපලා දාලා තිබ්බා ඒ ඇයිද කියලා මං දන්නේ නෑ
මං තාමත් ඒ පොඩි කාලේ මතකෙට ආදරෙයි.............